"POMYŁKA" część III

Następnego dnia...

Zaspałam, nie poszłam do szkoły, może to i dobrze bo właściwie nie

chciałam nikogo widzieć. Ostatnio wiecznie jakaś przygnębiona jestem.

Na szczęście mam mamę, która nie miała nic przeciwko abym została w

domu. Wzięłam się za porządki. Postanowiłam że zacznę od komórki.

Boże ile tu jest gratów, pomyślałam wchodząc do środka. Ale w oczy

rzuciło mi się pudełko było inne, nie było zakurzone, było wielkie, 

miało jasny łososiowy kolor. Wzięłam je i bez zawahania zamknęłam za

sobą drzwi i pomknęłam na górę. Kiedy otworzyłam tą tajemniczą

skrzynkę ujrzałam śnieżno-białą suknię. Na początku nie wiedziałam

skąd się tu wzięła i co tu robi ale nakierowały mnie zdjęcia na

których była moja mama w tej sukni wraz z ojcem. Z resztą tam nie było

tylko samej sukni, były również pamiątki ślubne. Moi rodzice rozstali

się kiedy miałam zaledwie dwa latka. Z tatą się nie widuje, prawie wogule go nie pamiętam. Zastanawiałam się czemu nigdy nie widziałam na

oczy tej sukienki, kiedy rozbrzmiał się telefon. Wzięłam go do ręki. Na

wyświetlaczu wyskoczyło mi powiadomienie, że dostałam wiadomość.

Otworzyłam ją, był to Dany z zapytaniem: Czemu mnie nie ma z nim w

szkole bo się martwi. Oooo To urocze pomyślałam. Po chwili dostałam

kolejną: Co powiesz na dziś wieczór ty i ja wyrwiemy się gdzieś? Przez

chwilę zastanawiałam się kto to może być? Ale szybko zdałam sobie

sprawę, że to nie może być nikt inny jak Brajan. Nie odpisałam. Do tej

pory "pluje sobie w twarz" że dałam mu wtedy ten numer. Miałam nadzieje

że szybko mu się znudzi i mi wreszcie odpuści. Mijały godziny a ja

beztrosko spędzałam czas pod kocem sącząc kakao przed telewizorem.

Przyszedł wieczór, postanowiłam że ugotuje jakąś pyszną kolacje i

przy niej spróbuje "wyciągnąć" od mamy: O co chodzi z sukienką?

Dlaczego jej wcześniej nie widziałam? I dlaczego chowała ją przede mną?

Rozłożyłam dwa nakrycia na stole i postawiłam ulubioną lazanie Mamy. 

-Mmmmm... Co tak pięknie pachnie? - zapytała Mama wchodząc do domu.

-To twoja ulubiona lazania, tak jak lubisz. - Uśmiechnęłam się.

-Czyżbym o czymś zapomniała o urodzinach? imieninach? czy jakimś innym

święcie?

-Nie mamusiu, po prostu pomyślałam, że miło będzie zjeść kolacje we

dwie jak kiedyś - Ponownie na mojej twarzy za widniał uśmiech. 

-No to jak siadamy?

- Pewnie ...

Nie wiedziałam jak mam zacząć tą rozmowę, a jak powiem coś nie tak to

co wtedy? A jak się zdenerwuje? A jak mi nic nie będzie chciała

powiedzieć?  Te pytania prześladowały w tym momencie mnie i moje szare

komórki mózgowe.

-Pyszna ta lazania, naprawdę - Powiedziała mama z pełnymi ustami

-Ciesze się że ci smakuje - Starałam się uśmiechnąć najbardziej

przekonywująco jak potrafiłam.

Uśmiech mamy zniknął tak szybko jak się pojawił. 

- Byłaś w komórce?

- Tak, chciałam tam posprzątać - Odpowiedziałam

Ciarki mnie przeszły, wystraszyłam się.

- I jak znalazłaś coś ciekawego? 

- Yyyy nie mamo, same graty i rupiecie

Skłamałam, strach okzał się być poteżniejszy niż myślałam.

Uśmiech, który tak szybko zniknął z twarzy mamy, znów się pojawił.

Wstałam i zabrałam puste naczynia ze stołu. Nic się nie odezwałam, po

cichu udałam się do swojego pokoju. Miałam ochotę się rozpłakać i

schować przed całym światem. Chyba z bezsilności z tego że miałam tyle pytań, a

tak mało odpowiedzi. Z tego, że nie potrafiłam porozmawiać w cztery

oczy z własną matką. Tego wieczoru nie chciałam już z nikim

rozmawiać. Postanowiłam wylączyć telefon, odciąć się. Musiałam się zastanowić.


~`Mam nadzieje że rozdział się spodoba :)

~`Jeśli już dotrwałeś do końca to proszę pozostaw po sobie ślad w formie komentarza, chcę znać waszą opinie jak i dobrą tak i złą.
~Jeśli ci się podoba ten blog. I chcesz być powiadamiany o kolejnych postach. To proszę wejdź w zakładkę "SPAM" i pozostaw tam komentarz ze swoim nickiem z Twittera. A obiecuje że będziesz powiadamiany o każdym poście... <3
                                                                     ~`@Aani_taa