"POMYŁKA" część I

Mówią, że życie jest łatwe. Niestety nie dla mnie. Nie dla osoby, która doświadczyła uczucia bólu i cierpienia. Moja historia nie będzie z happy-endem, na pewno nie teraz. Chociaż nikt by się tego po mnie nigdy nie spodziewał. Ja... Zawsze uśmiechnięta, sztucznie ale jednak zawsze. Nigdy nie uroniłam łzy na oczach innych. Mam przyjaciół, chłopaka, dobre oceny, śpiew. Ale... Jednak czegoś brakuje...

-Chmmm...-pomyślicie, czego może jej brakować ma wszystko co chciałaby posiadać idealna dziewczyna. 

No... Ale jednak. Postanowiłam, że poszukam źródła inspiracji. Czegoś co mnie zainspiruje. No i masz... Znalazłam to czego szukałam. Pewnego dnia postanowiłam pójść do szkoły dzielnicą Mrocznego Cienia. Nie mam pojęcia, dlaczego tak zrobiłam. Tam zaczepił mnie jakiś chłopak:

-Braian mam na imię.

Pomyślałam okeyyy...

-Caitlyn jestem - uśmiechnęłam się.

-Co taka ślicznotka jak ty robi w takiej dzielnicy?

-Ja... Mmm... Idę do szkoły

Głupia, głupia idiotka ze mnie. Miałam ochotę walnąć się w głowę.

-Może Cię odprowadzę

-Właściwie czemu nie...

Zgodziłam się co miałam zrobić, wydawał się miły bardzo miły. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że to będzie największy błąd mojego życia. Doszliśmy do bramy szkoły:

-Może dałabyś mi swój numer telefonu?

-Wiesz, co spieszę się na zajęcia... Pa!

Co miałam zrobić. Nie powinnam z nim rozmawiać, a co dopiero podawać mu swój numer telefonu. Gdy tylko przekroczyłam próg szkoły. Z wielkim krzykiem uradowania przywitała mnie Keith i Sara. Co prawda widziałyśmy się wczoraj, ale one zawsze tak reagują na mój widok. Potem podszedł do mnie Dany, przytulił mnie i pocałował mnie w policzek:

-W samą porę przyszłaś, zaraz dzwonek - powiedziała Keith 

Dzwonek rozbrzmiał się na całą szkołę.

-O wilku mowa - wydusiła Sara

Usiadłam w ławce w sali od geografii. Zaczęła się lekcja, ale nie byłam w stanie się skupi. Cały czas myślałam..., na moje nieszczęście nie o Danie. Wmawiałam sobie "Przecież to tylko chłopak, nie znasz go opanuj się" i "Spławiłaś go, jest po sprawie". Niestety myliłam się. Lekcje się skończyły. A przed szkołą nie czekał kto inny tylko Brajan. Miałam nadzieje, że nie czeka na mnie. Nadzieja matką głupich powiadają i w tym wypadku nie było inaczej. Z daleka usłyszałam jak ktoś krzyczy moje imię. Za mną szedł Dany:
-Kto to jest? I z kąd zna twoje imię?
-Poznałam go dziś rano jak szłam do szkoły.
-To ja ci już nie wystarczam?
-Kochanie, oczywiście że mi wystarczasz.
Tak właśnie wtedy pomyślałam ale czy tak było czy ona naprawdę mi wystarczaŁ do szczęścia?
-Caitlyn, zaczekaj. Pozwól mi się odprowadzić do domu.
I co teraz zrobić? No nic zaryzykowałam.
-Dany, skarbie będziesz zły jak Brajan odprowadzi mnie do domu.
Uśmiechnęłam się najbardziej uroczo jak potrafiłam. Miałam nadzieje, że mi ufa. Nie pomyliłam się.
-No dobrze. Zadzwonię wieczorem i umówimy się do kina? Co ty na to?
-No pewnie.
Pocałowałam go w policzek. I mimo, iż wyczułam w jego głosie nie pokój. To wiedziałam ufa mi i to jest najważniejsze. Poszłam z Brajanem. Mimo, że ja całą drogę praktycznie nic się nie odzywałam. To za to on gadał jak najęty. Doszliśmy pod próg mojego domu.
-Dziękuje że mnie odprowadziłeś.
Uśmiechnęłam się, choć przeczuwałam że na zwykłym "cześć" się nie skończy.
-Może jednak, podasz mi swój numer telefonu?
-Poznaliśmy się dziś rano nie uważasz że to za wcześnie na numer telefonu, ledwo Cię znam.
Spanikowałam.
-Oj tam, oj tam ja uważam że to przeznaczenie.
-Nie dasz mi spokoju, póki nie dostaniesz numeru telefonu?
-Takiej pięknej pani. Nigdy.
Dać, nie dać? Co zrobić? Teraz by mi się przydała podpowiedź rozsądku, która ta często mi towarzyszyła. Ale tym razem cicho, nic, zero reakcji.
-546-985-873
Dałam, żyje się raz.
-Na pewno się odezwę.
Uciekłam zamykając za sobą furtkę. Wbiegłam do domu w kuchni stała mama:
-Dzień dobry, Kochanie.
Nie odzywając się, wbiegłam na górę i zamknęłam się w pokoju. W sumie nie wiem czego się bałam. Ale nutka niepokoju mnie dręczyła.